Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Επόμενη στάση ΝΤΡΟΠΗ...

Ήρθε λοιπόν το αφεντικό να τσεκάρει ότι όλα πάνε καλά στην επιχείρηση και ότι τα πουλημένα τσιράκια της, κάνουν καλά της δουλειά τους... 6 ώρες κράτησε η επίσκεψή της και για αυτές τις 6 ώρες έπρεπε να εκκενωθεί το κέντρο της Αθήνας, να τεθούν σε ισχύ "ρυθμίσεις" για λόγους "δημόσιας ασφάλειας"και "μη διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής της πρωτεύουσας", ρυθμίσεις που απογυμνώνουν την ήδη ξεβράκωτη δημοκρατία μας...

Όλοι οι σιχαμένοι γλύφτες, τα λαμόγια που καταλήστεψαν τη χώρα και υπέγραψαν από καιρό τη συμφωνία για το ξεπούλημά της, ήταν εκεί, με το χαμόγελο, για να υποδεχθούν την αφέντρα...

Έχω καταλάβει ότι δεν έχουν τσίπα. Πως μπορεί άλλωστε να έχει τσίπα κάποιος που έχει βάλει στην τσέπη εκατομμύρια μίζες, κάποιος που διόρισε όλο του το βρωμερό, άχρηστο και αμόρφωτο σόι σε θέσεις που θα μπορούσαν να δουλεύουν πολίτες που κόπιασαν και σπούδασαν χρόνια για να δουλέψουν και να μπορούν να τα βγάλουν πέρα, κάποιος που βλέπει να αποκαλύπτονται οι βρωμιές του και παρόλαυτα έχει το θράσος να κοιτάζει τον κόσμο στα μάτια και να ισχυρίζεται πως είναι βράχος ηθικής και πυλώνας της δημοκρατίας...

Το ερώτημά μου είναι: Πώς μπορούμε και αντέχουμε αυτό το αίσχος και την αηδία? Πώς είναι δυνατόν όλοι αυτοί να μπορούν να κυκλοφορούν έξω ελεύθεροι (έστω και με 5 μπράβους)? Πώς είναι δυνατόν να ανακοινώνεται ότι απαγορεύονται οι πορείες και η συναθροίσεις και να μην έχουν κατέβει αυτομάτως οι πάντες στους δρόμους?

Τελικά είναι αλήθεια ότι κάθε λαός έχει τις κυβερνήσεις που του αξίζουν...

Γιατί σήμερα, θα έπρεπε να είμαστε όλοι εκεί. Θα έπρεπε να γκρεμίσουμε τα μπλόκα της αστυνομίας, γιατί δε θα μπορούσαν να συλλάβουν χιλιάδες άτομα. Θα έπρεπε να φτάσουμε μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου. Τα πλάνα, που έκαναν το γύρο του κόσμου, δε θα έπρεπε να είναι ο ωραίος περίπατος της πρωθυπουργού με τον υπάλληλό της, αλλά οι χιλιάδες εξαγριωμένων πολιτών (άραγε υπάρχουν?), που θα ήθελαν να τους φάνε ζωντανούς...

Καταλαβαίνω όμως, έχουμε όλοι υποχρεώσεις, ψώνια, καφέ, σουπερ-μάρκετ, νύχια, μαλλιά, γυμναστήριο... Στο κάτω-κάτω μετά από 6 ώρες θα έφευγε κι εμείς θα έπρεπε να γυρίσουμε στην απόλυτα φυσιολογική και χωρίς προβλήματα ζωή μας. Να πηγαίνουμε στις δουλειές μας (όσοι από εμάς έχουμε), να σχεδιάζουμε ταξίδια, γάμους, το μέλλον των παιδιών μας, χαλαρά... Γιατί "λεφτά υπάρχουν".

Είναι μεγάλο το αποθεματικό τελικά. Ίσως να είμαι εγώ ο μαλάκας, ή μάλλον οι γονείς μου, που δε φρόντισαν κι αυτοί να έχουν αποθεματικό για να έπινα τώρα ένα κοκτέιλ στο Κολωνάκι, αντί να είμαι στο σπίτι μου και να γράφω αυτές τις γραμμές...

Όμως δε με αφήνω στην απέξω. Ντρέπομαι πολύ για τον εαυτό μου, γιατί σήμερα πήγα κι εγώ σαν καλό παιδί στη δουλειά, γιατί φοβόμουν να πω στο αφεντικό ότι δε θα πάω γιατί θέλω να κατέβω στο Σύνταγμα, γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια χώρα που την κυβερνούσαν και κυβερνούν τομάρια που ξεπούλησαν το μέλλον μου και τώρα πρέπει να είμαι ήσυχος, συνεπής κι ευηπόληπτος πολίτης, να γλείφω το κάθε αφεντικό για να μου δώσει ένα κομμάτι ψωμί και να φοβάμαι να πάω κόντρα στο σύστημα. Ντρέπομαι ειλικρινά...

Εσείς, ντρέπεστε?

Δεν υπάρχουν σχόλια: